Real wedding Alex en Lia
Wij zijn in het geheim getrouwd op het prachtige eiland Santorini (Griekenland). Dit was eigenlijk al jaren onze wens, gewoon met een klein select groepje dierbaren en dan thuis te komen en iedereen te verrassen met ‘We zijn getrouwd’. We zijn beiden wat ouder en hadden beiden, in een ver verleden al eens een bruiloft en het daar bij behorende feest meegemaakt. Daarom kozen we er bewust voor om het zo te doen.
De trouw- en feestlocatie: De locatie van de Ceremonie was in de Hoofdstad Thira. Bij de St Irene Chapel, ’s avonds bij zonsondergang, maar daar later meer over…
De trouwfotograaf: De fotograaf die met ons mee was, was Cathy Hoogenboom uit Oud Beijerland. Een waanzinnig leuke meid waar je je ook heel erg bij op je gemak voelt. Heerlijk spontaan en we hebben zoveel lol gehad. Vooral toen we die ‘speciale’ foto op de jetski gingen maken.
De trouwringen: Gekocht in Rotterdam bij Juwelier van Andel.
De trouwjurk: Ooit had ik de originele gezien, een sincinity, en hij is nooit uit mijn gedachte gegaan. Dat ik niet een hele ivoren jurk wilde stond al snel vast, dus werd het er een met 2 kleuren. Een klassieke jurk en toch met sleep, want dat blijf ik altijd mooi vinden. En zo kwam ik verleden jaar bij Nel van Amanda bruidsmode uit Pernis.
Het trouwpak: De bedoeling was altijd een linnen pak, ivoor en heerlijk zomers, omdat het daar in Griekenland gewoon zo warm is in de zomer. Deze hebben we toen ook laten maken, het kleine stukje stof leek perfect bij mijn jurk te passen. Tot het pak klaar was en we het gingen ophalen. Het was om nu als één geheel pak te zien wel erg ‘gelig’….. nog net geen banaan, maar toch! Ik kon wel huilen, en zal eerlijk bekennen dat ik dat ook stiekem wel gedaan heb als lichtelijk gestreste a.s bruid. Maar mijn altijd positieve en optimistische man, of vriend (toen nog) had zoiets van ‘geen man over boord, er zijn genoeg pakken. En het werd dus gewoon een pak bij die bij ‘Heine’ vandaan kwam. En nog belangrijker, het matchte bij mijn jurk!
De ontmoeting:
Dat gaat wel zeker terug naar 1998. Alex kwam hier wonen in de straat met zijn gezinnetje. We raakten bevriend door de kinderen. Na wat jaren volgde er bij hem een scheiding en weer wat later overleed mijn man, zijn vriend. Na verdrietige tijden zorgde Alex er weer voor dat de rust, liefde, geborgenheid en vooral ook de gezellige tijd weer terug kwam in ons leven (Amor Omna Vincit). En natuurlijk neem je beiden je rugzakje mee, raakt het vol en gooi je er af en toe weer wat uit …. toch wil je weer genieten van het leven, van elkaar en van de kids. Daarom ook ons gedichtje op de trouwkaart:
Bij een tweede kans die je krijgt in je leven moet er een begin zijn, Of je dat nu wilt of nog niet.
Op dat moment in je leven, wil je bereiken , wat je in de verte ziet.
Met iemand van wie je dan echt houdt en die je alles toevertrouwd.
Iemand die ook jou zwakke plekken kent en je accepteert zoals je bent.
Degene die liefde geeft en niet alleen naast maar ook ‘in’ je leeft.
Dan pas voel je wat echt leven is , en dat Liefde geven is !
Na al die jaren wisten we al heel lang dat we ooit wilde trouwen. Het gevoel zat zo goed !
Dus na 8 ½ jaar samenzijn …. Ging deze wens in vervulling.
Wanneer besloten we te gaan trouwen:
Twee jaar geleden gingen we eens overal informeren over het hoe of wat met trouwen in het buitenland. En zo kwamen we terecht bij World Wide Weddings in Breda. Alle plannen en ideeën werden uitgewerkt, samen met Anneke. Veel op internet gezocht naar andere leuke dingen en mezelf aangemeld bij een Trouwhyves. Heerlijk klein groepje meiden, die mij niet anders kenden als ‘Rose’ (want doordat het geheim was allemaal, was ik ook voorzichtig met naam en andere details) En waarmee het uitwisselen van alles en leuke trouw dingen zo leuk was , dat je met sommige toch echt iets speciaals hebt opgebouwd! Zonder hen had ik nooit 2 jaar lang alles geheim kunnen houden.
Omdat Alex en ik eigenlijk gewoon in een ‘flow’ zaten en gewoon vanzelfsprekend alles regelde en op zoek gingen naar alles, had ik nooit meer verwacht dat hij mij toch nog officieel zou vragen.
Het aanzoek:
Met mijn kinderen had hij alles bekokstoofd, dus ook die zaten in het complot. We waren die dag met z’n twee naar Breda geweest om het een en ander te regelen met World Wide Weddings. Daarna lekker winkelen en uit eten, althans dat dacht ik. Toen er opeens even wat in de auto gezet moest worden, er ook afgerekend werd voor het parkeren, had ik echt zoiets van: ’wat beurt hier’. Ik in de auto mee, bestemming onbekend…
Toen had ik pas door dat er toch wel iets te gebeuren stond en dacht ook aan het aanzoek. Alex is namelijk een man met toch wel ‘bepaalde’ principes en ideeën en vond en wilde dit ook heel graag op de bekende manier doen. Het vragen van de ‘bruid’…. Maar ook op een hele originele manier, was zijn gedachte.
Toen we later op de Euromast belandde, er zenuwachtig heen en weer werd gesmst en mijn kinderen te voorschijn sprongen, dacht ik ‘This is it’ … We gingen mee in het ronde (soort gondel-) gedeelte naar de top, waar je heel goed de skyline van Rotterdam kon bewonderen.
En daar zag ik in mijn ooghoeken een vliegtuigje verschijnen met daarop of ik wilde Trouwen!!! En tuurlijk zei ik “JA”
Dagen naar de trouwdag toe en Trouwdag:
Met een klein clubje familie zijn we 5 dagen voor de trouwerij al naar Griekenland gegaan. Al draaide het veel om onze bruiloft (er moest nog het een en ander geregeld worden) hebben we toch zoveel leuke en gezellige momenten beleefd en lekker genoten van zon, zee en strand.
We hadden daar nog een afspraak met de weddingplanner. De taart, het boeket, het vervoer en alle formaliteiten daar werd door haar geregeld. In één dag hebben we het eiland verkent en mooie plaatsjes op gezocht op de bruidsfoto’s te schieten. Wij waren er klaar voor!
De dag was mooi, druk, overweldigend, liefdevol en ook heet!
Maar dat laatste stel je je zo op in, dus de hele ochtend in 40 graden in hoofdstad Oia bezig met foto’s, was best uit te houden. Zoveel lol gehad , met gekke stunts die je uit haalde op dat ene plaatje te schieten. Over een hekje klimmen (jurk bijna gescheurd) bleek later dat het slot heel los zat en kon Alex gewoon zo naar binnen… Of gewoon al die lieve mensen en toeristen daar, zingen, klappen of er werden gewoon kinderen op je schoot gezet voor een foto. Wat een belevenis, vooral toen er het Ave Maria werd gezongen …ergens weet je gewoon niet waar je kijken moet. ’s Middags de heerlijke taart, die eerst ‘kaal’ was ,maar door de topper en schelpen (versierd door de bruidsmeisjes) werd het toch nog een mooi geheel. En trots dat ze waren! Genietend met familie, uitzicht op zee en met een glaasje wijn.
’s Avonds tijdens zonsondergang gaven we elkaar het jawoord, romantischer kon niet. Al was het even daarvoor wel hilariteit, want onderweg naar Alex en de gasten toe werd onze chauffeur gebeld: de ringen waren vergeten! Eerlijk gezegd brak dit toch wel even de stress.
Alex stond daar al te wachten en terwijl Marco Borsato klonk, liep ik met mijn kinderen de trap af… Het was een avond met een lach en een traan én Champagne. Daarna wachtte het diner in een restaurantje in Kamari .
Heel bijzonder om je liefde voor elkaar zo te bezegelen, een prachtige omgeving en daarbij dan ook nog de mensen om je heen die je dierbaar zijn. Voor ons zal Santorini altijd een special plekje in nemen…..
